I have been meaning to write a post for the past weeks but GOT has apparently consumed me. It consumed not only my free time but even my day dreaming time. Though i have come across numerous spoilers about Robb Stark being killed, the Red Wedding episode still got to me very strongly. I cannot get over it.
Anyways, Game Of Thrones isn't really why i decided to write again. The post was meant to be about me actually.
On a surfing weekend getaway with my high school friends, too much memories have built up bit by bit that i..
ang hirap magsulat ulit.
Monday, June 10, 2013
Sunday, October 28, 2012
Sunday, August 19, 2012
Tao Rin Pala Sila
Wala akong magawa ngayon. Bukod sa paulit-ulit na pagtulog at pag-gising, wala akong ginawa kundi kumain nang kumain. Ilang araw palang lumipas ay lobo na naman ang mukha ko, tila marshmallow na punong-puno ng hangin.
Dahil sa wala akong magawa, nagbasa na lamang ako ng ibang personal na blog ng mga taong tinitingala ko. Tinitingila ko dahil matagumpay sila sa sari-sarili nilang buhay. Lagi silang nagpo-post ng mga kanya-kanya nilang tagumpay at lagi akong na-iinspire kapag nababasa ko ito. Pero higit sa na-iinspire, nahihikayat akong magsumikap nang todo para maging katulad nila. Okey ito, pero minsan, darating nalang yung mga oras na tatamaan ka ng matinding pagod at kalungkutan at maiisip mo na hindi madali ang buhay. Kaya ang una mong gagawin ay kaawaan ang sarili mo.
At hindi okey yun.
Nagulat ako nang mabasa ko ang mga blog posts na katulad ng mga nabanggit ko. Nabasa ko ang parehong mesahe ng kalungkutan at pagkabigo ng mga taong tinitingala ko. Nagulat ako at naisip ko bigla, pareho-pareho pala kami ng mga nararamdaman. Tao din pala sila. May tagumpay man pero may pagkabigo din pala. Isa lang ang itinanim ko sa isip ko pagkatapos: Higit na matamis ang tagumpay kung ito'y dumanas ng higit ding kabiguan.
Wala lang.. Ngunit kung sa bawat araw ay hihingin lamang natin ang grasya ng Diyos na mapgtagumpayan ang lahat ng kahinaan, mas cool. Ito ang pinakamatamis sa lahat. Wala kang gagawin kundi panoorin ang kamay ng Diyos na kumilos sa buhay mo. Magtiwala ka lang, at ipapakita Nya sa'yo sa bawat mong hakbang.
Dahil sa wala akong magawa, nagbasa na lamang ako ng ibang personal na blog ng mga taong tinitingala ko. Tinitingila ko dahil matagumpay sila sa sari-sarili nilang buhay. Lagi silang nagpo-post ng mga kanya-kanya nilang tagumpay at lagi akong na-iinspire kapag nababasa ko ito. Pero higit sa na-iinspire, nahihikayat akong magsumikap nang todo para maging katulad nila. Okey ito, pero minsan, darating nalang yung mga oras na tatamaan ka ng matinding pagod at kalungkutan at maiisip mo na hindi madali ang buhay. Kaya ang una mong gagawin ay kaawaan ang sarili mo.
At hindi okey yun.
Nagulat ako nang mabasa ko ang mga blog posts na katulad ng mga nabanggit ko. Nabasa ko ang parehong mesahe ng kalungkutan at pagkabigo ng mga taong tinitingala ko. Nagulat ako at naisip ko bigla, pareho-pareho pala kami ng mga nararamdaman. Tao din pala sila. May tagumpay man pero may pagkabigo din pala. Isa lang ang itinanim ko sa isip ko pagkatapos: Higit na matamis ang tagumpay kung ito'y dumanas ng higit ding kabiguan.
Wala lang.. Ngunit kung sa bawat araw ay hihingin lamang natin ang grasya ng Diyos na mapgtagumpayan ang lahat ng kahinaan, mas cool. Ito ang pinakamatamis sa lahat. Wala kang gagawin kundi panoorin ang kamay ng Diyos na kumilos sa buhay mo. Magtiwala ka lang, at ipapakita Nya sa'yo sa bawat mong hakbang.
Thursday, May 17, 2012
Do it
Tomorrow or on Saturday or on Sunday i will start doing my homework. This is all i wanted to say. I have to study. I have a project and i need to start with something.
I know i am not making sense. I am starting to fear again. God help me.
I know i am not making sense. I am starting to fear again. God help me.
Friday, March 23, 2012
Subscribe to:
Posts (Atom)
